overzichtskaartje bezochte Staten tot nu toe

visited 17 states (34%)

De laatste paar dagen in Castle Rock/Denver

Als ik de blog zit te tikken is Ron samen met Bobbie voor de verandering op kofferjacht. Ik was ervan overtuigd dat ik het zou redden met de extra meegenomen tas, maar dat gaat toch niet helemaal lukken ;-) Gisteren waren we op tijd vertrokken uit Rapid City, het was immers een behoorlijk eind rijden, zo'n 412 mijl, ong. 6,5 uur volgens de GPS. In het begin ging het was langzaam maar eenmaal op de interstate ging het vlot. het enige vervelende is dat je soms mijlen (en dan heb ik het rustig over zo'n 100 mijl) kunt gaan zonder iets tegen te komen, zo ook een tankstation als je die nodig hebt. Gelukkig redden we het net maar je zit niet echt relaxed als de auto blijft aangeven dat hij benzine nodig hebt en je rijft in de middle of nowhere. Maar rond half vier kwamen we aan in Castle Rock, neet voorbij denver, wat ook te merken was aan de drukte, rond denver was het een gekkenhuis, soms 6 rijden dik en aan weerszijden inhalen. Na het inchecken even relazen op de kamer en dan naar de Outlet mall die tegenover het hotel zit, ook de reden waarom dit hotel is gekozen ;-) We shoppen wat, vooral Ron en kids trouwens, en daarna gaan we uit eten bij Black Eyed pea. Dinsdagochtend slapen we eerst lekker uit, we zijn nog net op tijd voor het ontbijt. Daarna douchen we en gaan we naar Denver. met de GPS komen we zonder problemen in de parkeergarage vlakbij 16th Mall Str. uit, deze straat is auto-vrij en het enige wat er rijdt is de gratis Mallride bus. We beginnen echter gewoon lekker te voet, het is schitterend weer, rond de 36 graden wordt het uiteindelijk. Het eerste terrasje dat we pakken is er eentje van Starbucks waar ik een overheerlijke MoccaCookieCreamFrappucino uitprobeer. Daarna ga we de 16th str. aflopen richting Larimer Square waar oude Victoriaanse huizen staan. We kopen nog wat souvenirs en ik koop het eerste van de vakantie voor mezelf...Ugg mocassins :-) We zijn eigenlijk van plan om ergens bij een japanner te lunchen maar als we rond 2-en op een terrasje zitten en ik geniet van een Watermelon Margherita merk ik al vrij vlot dat als ik er niet iets bij eet ik straks zwalkend de rest van de 16th str. moet gaan afleggen. Dus we bestellen er calamares en bruschetta bij en we hebben een beetje een deja vu gevoel van New Orleans waar we twee jaar terug ook op terrasje zaten om alleen wat te drinken en we uiteindelijk borden vol oesters en garnalen weg-aten. Nu wordt er nogmaals calamares besteld want ze zijn ontzettend lekker. Dus we hebben gelunched en gaan erna verder op pad naar larimer Square, wat niet echt heel veel voorstelt maar wat wel erg leuk is is de snoepwinkel die er aan ligt, Rocket Fizz, een winkeltje vol met echt alle denkbare snoep, leuk om even in rond te lopen, en uiteraard wat te kopen. We nemen de bus weer terug over 16th str. richting de Capitol Dome, een soort mini witte huis, die, het zal eens niet zo zijn als wij ergens komen, in de steigers staat :-) Het is inmiddels bijna 4 uur en we zoeken de auto weer op en rijden, via een behoorlijke drukke weg nu, terug naar Castle Rock waar we nog het een en ander inslaan bij de Outlet mall en dan terug naar het hotel om de koffers in te pakken. Wat dus al snel een onmogelijke opgave blijkt. Inmiddels is de extra koffer gekocht bij de Walmart, zijn alle spullen ingepakt, hebben we ons laatste avondmaal in Amerika op ;-), gaan we nu even met zn allen een filmpje kijken en dan morgen helaas weer richting huis. Och, helaas, nee...we kijken ook best weer uit naar ons eigen huis, eigen bedje, eigen douche en toilet...we zijn mega voldaan omdat we weer zo veel moois hebben gezien, het is alleen jammer dat het er al weer opzit! Zodra we thuis zijn zal ik nog wat meer foto's uploaden :-)

zondag 22 juli, Badlands

Vandaag geen wekker gezet en toch nog op tijd voor het ontbijt. Niet dat dat zo gek veel voorstelde, maar ach, je krijgt het tenslotte er bij en het feit alleen al dat er koffie te over is is fijn :-) Daarna op weg naar Badlands, wat trouwens toch best nog ver weg ligt, op een uurtje rijden, de scenic byway door het park is ook zo'n uur en dan nog weer een uur terug rijden. maar, ondanks dat we al zo veel moois gezien hebben maakt ook dit ruige landschap weer indruk. Het doet ons een beetje denken aan zowel de Grand Canyon als Bryce Canyon, aparte rotsformaties in mooie kleuren en soms juist heel desolaat grijs en grauw. Het is vandaag wel heel erg warm, over de 100F wat dus betekent dat we de 40C passeren. Na onderweg terug gelunched te hebben bij de Dennies komen we enigszins gaar aan bij het hotel en we besluiten Bear Country te laten voor wat het is, we hebben er immers aardig wat in het wild gezien! We doen ons eerste middagtukkie van de vakantie ;-), ok .. Ron en ik, de kids vermaken zich met internet en gsm, en na het avondeten gaan we op tijd plat, morgen een hele lange reisdag, bijna 7 uur rijden, naar ons laatste overnachtingsadres bij Castle Rock, vlakbij Denver, en voor Bobbie en mij van belang, zowat naast de Outlet Mall :-) Kunnen we mooi nog even shoppen voor we weer terugvliegen :) We hebben in elk geval genoten, ontzettend veel moois gezien, we hadden niet verwacht dat iets de allereerste trip naar de USA zou kunnen evenaren maar dat is zeker gelukt!

wat foto's van Yellowstone

old Faithfull:

Sapphire Spring:

Black Opal Spring:

en nog een aantal:

zaterdag 21 juli, van Sundance naar Rapid City

Vandaag de wekker gezet, niet omdat we een hele volle planning hebben maar omdat we om kwart over acht aan de ontbijttafel worden verwacht. Als we aankomen bij het "huis" zijn de twee andere gasten er al, amerikanen, en we gaan met zn allen aan tafel om te genieten van het ontbijt dat onze gastvrouw ons voorschotelt. Heerlijk is het, er zijn verschillende soorten boord, vers fruit, vruchtensap en een ontzettend lekkere hartige taart van ei met spek en van allen en nog wat. Bovendien is het ontzettend gezellig, er worden reiservaringen uitgewisseld maar ook het schietincident wat enkele dagen geleden in Aurora heeft plaatsgevonden komt ter sprake. Ook krijgen we nog handige tips mee voor de planning van deze dag. We willen nl. Black Hill forest alsmede Crazy Horse, Custer State Park en Mount Rushmore aandoen en onze aanrij route blijkt minder mooi dan welke zij aanraden. Na het ontbijt laden we onze spullen in en gaan we op weg. We rijden eerst richting de scenic byway die door het Black Hills forest leidt. Via deze schitterende weg komen we aan bij Crazy Horse, het nationale monument voor Crazy Horse, een indiaan die zijn leven gaf om de manier van leven van zijn volk te waarborgen. Men is nog steeds bezig om in de rotsen het standbeeld uit te houwen aan de hand van het standbeeld wat wel al klaar is. Indrukwekkend! Dan gaan we via de Needles highway Custer State Park in, vooral het eerste deel is heel mooi , met hoge rotsformaties en smalle uitgehouwen tunnels waar je toeterend doorheen moet omdat het maar 1 baan breed is en er anders tegemoet komend verkeer aan kan komen. Na de Needles highway vervolgen we via de Wildlife loop onze weg door Custers. Wederom zien we grote kuddes bizons, maar nu ook nog een pronghorn en burros, een soort van ezel die door Ron "liefkozend" burritos worden genoemd. Na de wildlife loop komen we na een behoorlijk bochtige weg die eerst sterk stijgt om vervolgens net zo hard weer te dalen (kunnen ze niet gewoon een tunnel maken door die berg?)aan bij waar we al een tijdje naar uitkijken en vooral Ron heel raag wilde bezoeken (jeugdsentiment want zn eerst gekochte LP hoes was hier een afbeelding van), namelijk Mount Rushmore. In 1 woord...geweldig! Echt zo indrukwekkend om het nu eens in het echt te zien, gigantisch! Je ziet het vaak in films, series, zelfs tekenfilms voorbij komen en nu sta je er zelf naar te kijken, ontzettend gaaf! Als we weg gaan gaan we even de visitor centre in, ik ben nl. op mijn pols door iets gebeten en het wordt een nog al vreemde plek, gisterenavond zat er ineens een grote blaas op die opensprong en waar vocht uitkwam en nu voelt eigenlijk mijn hele onderarm branderig. Ron vindt het een prettiger idee als er even iemand naar kijkt en in de parken lopen altijd wel eerste hulp mensjes rond. De dame en man achter de balie vinden het er ook erg vreemd uit zien bellen naar de rangers die er volgens hen vast meer van weten. het duurt even en dan komen ze aanrijden, kijken naar mijn arm, weten eigenlijk ook niet wat voor beet het is, denken iets van een spin wellicht en stellen dan, geheel op zijn amerikaans, voor om een ambulance te laten komen Nou, ik denk het even niet...ik beloof ze dat als ik grieperig word ik naar het dichtsbijzijnde hospital zal gaan, en ja, ik kan er echt wel zelf een band aid op doen. Ik bedank ze hartelijk voor hun moeite en we gaan snel richting ons overnachtingsadres. Daar lijkt het in eerste instantie voor het eerst fout te zijn gegaan met de boeking, ze hebben ons maar staan voor 1 nacht en dat terwijl er twee geboekt, en betaald, zijn. Gelukkig heb ik de bevestigings mail uitgeprint mee en kan ik het laten zien. Er wordt wat over en weer gebeld en dan is het gelukkig geregeld en kunnen we twee nachten blijven. 's Avonds begint het ineens ontzettend slecht weer te worden, het regent en het onweert, dus we besluiten vlakbij het hotel bij de Ruby Tuesday te gaan eten, die kennen we nog van een vorige trip. Ook nu bevalt hij weer prima, dus waarschijnlijk morgenavond weer. Ik eindig de maaltijd met een groot stuk Newyork Cheese cake, ik moet tenslotte vieren dat mn Paps vandaag jarig is :-) Ook nu nog zien we aan alle kanten de lichtflitsen om ons heen schieten, maar de donder is gelukkig ver weg. Hopelijk morgen weer een mooie dag want we willen Badlands gaan bekijken en naar Bear Country, niets zo lief als baby beertjes van dichtbij (veilig) te kunnen bekijken toch :-) Oh, mn arm, tblijft een rare plek om te zien maar mn arm voelt weer redelijk normaal, en er komt geen troep meer uit, dus laat de ER maar zitten (weet zeker dat ik geen George Clooney ga treffen daar dus whats the use?!)

Van Cody naar Sundance, vrijdag 20 juli

De wekker ging om zeven uur want we rijden vandaag naar Sundance. Daar vlak voor ligt Devils Tower wat we graag willen bekijken..
We nemen de mooie route door het Bighorn National Forrest en stoppen een aantal keer bij een lookout point om van de schitterende omgeving te genieten.
Lunchen doen we in Sheridan bij Oliva en het is wederom een hele lekkere lunch dus we kunnen de rit weer goed gevuld vervolgen.
Het laatste stuk wordt wat saai maar als we weer dichtbij Devils Tower komen wordt het weer ruiger.
Devils Tower is indrukwekkend, niet voor niets een nationaal monument.
Wat de kids er vooral erg leuk vinden zijn de kleine prairie dogs die er rond lopen, net stokstaartjes.
Nadat we de Devils Tower hebben bekeken gaan we richting Sundance op zoek naar de Sundance Mountain Hide away, die zn naam eer aandoet want we kunnen hem niet vinden en onze GPS ook niet. En dat met een bevolking van maar 1182 (volgens het bord aan het begin van het plaatsje). Het kan trouwens nog kleiner want onderweg rijden we door het plaatsje Shell. Population 87.
Omdat we geen zin hebben om doelloos rond te rijden vragen we het bij een tankstation. De aardige dame achter de toonbank weet het ook niet maar zoekt het telefoonnummer voor me op en laat me bellen naar de eigenaresse. Omdat ik bang ben het dan nog niet te kunnen vinden neemt de dame achter de toonbank het van me over en schrijft de route voor ons uit. We kunnen het dan ook snel vinden. We overnachten vannacht weer in een cabin, waar ik nu op de veranda de blog zit te tikken, en omdat het ook een Bed & Breakfast is worden we morgenochtend verwacht aan het ontbijt.
Nu zitten we echter nog vol van het avondeten wat we net op hebben. Bij Aro in Sundance waar de wat oudere serveerster oververmoeid na een lange dag werken wankelend de borden soep kwam brengen en zich bleef verontschuldigen voor het feit dat het zo langzaam ging. Het eten was heerlijk en dan maakt het niet echt uit dat de soep nog niet op is en het hoofdgerecht er al aankomt. :-)
Bij het verlaten van het restaurant staan we wat informatie folders te verzamelen als een amerikaans gezin de zaak uitkomt en ons vraagt waar we vandaan komen. De vrouw wordt helemaal enthousiast als ze hoort dat we van zo ver weg komen. Oh my gawd how fantastic is that, you must really be having a great time over here. Na wat tips gaan we terug naar onze cabin.
Nu genieten van een wijntje, uit een grote mok met een eland erop op de veranda terwijl het langzaam donker wordt. Morgen naar Mount Rushmore, en als de bosbranden onder controle zijn naar Custer State Park.
Waar we nu net achter komen. Het heet hier dus Sundance, vernoemd naar de zonnendans die de indianen deden ter verering en de Sundance Kid van, jawel, Buffalo Bill. :-) heeft zijn naam er op gebaseerd nadat hij in dit plaatsje in de gevangenis had gezeten na het stelen van een paard, zadel en een pistool.

Devils Tower:

Nog vergeten, maar zo typerend.

Wat we hier al een paar keer hebben ervaren is de zo typerende misvatting van de Anerikanen dat Nederland zo klein is dat we elkaar allemaal vast wel kennen.
Zo ook op de terugweg van onze klim om de Grand Prismatic Spring te bekijken.
We lopen op het wandelpad terug naar de auto als een man, beetje type oude hippie, ons tegemoet komt lopen en onze taal opvangt en tegen ons begint te praten. Vol enthousiasme vertelt hij dat hij ook wel eens in amsterdam is geweest. Hij vond het een geweldige stad, dit vertellend maakt hij een gebaar alsof hij aan een stickie zuigt. Instemmend knikken we, ook als hij vraagt of amsterdam nog steeds zo leuk is.
Hij vertelt nog wat over zn ervaringen daar en wat we hier in de omgeving echt niet mogen missen en we staan op het punt om ieder onze weg op te gaan als hij zich ineens omdraait en zegt. Do you guys know a Wilco? Yes, zegt Ron. Wilco Duyverman. Oh no, i know a Wilco Hagen. Ron zegt hem die niet te kennen waarop de man zegt  " well, should you ever run into him, tell him Larry said hi!""
Uiteraard beloven we dat ;-)

The Grand Prismatic Spring: