De laatste paar dagen in Castle Rock/Denver

Als ik de blog zit te tikken is Ron samen met Bobbie voor de verandering op kofferjacht. Ik was ervan overtuigd dat ik het zou redden met de extra meegenomen tas, maar dat gaat toch niet helemaal lukken ;-) Gisteren waren we op tijd vertrokken uit Rapid City, het was immers een behoorlijk eind rijden, zo'n 412 mijl, ong. 6,5 uur volgens de GPS. In het begin ging het was langzaam maar eenmaal op de interstate ging het vlot. het enige vervelende is dat je soms mijlen (en dan heb ik het rustig over zo'n 100 mijl) kunt gaan zonder iets tegen te komen, zo ook een tankstation als je die nodig hebt. Gelukkig redden we het net maar je zit niet echt relaxed als de auto blijft aangeven dat hij benzine nodig hebt en je rijft in de middle of nowhere. Maar rond half vier kwamen we aan in Castle Rock, neet voorbij denver, wat ook te merken was aan de drukte, rond denver was het een gekkenhuis, soms 6 rijden dik en aan weerszijden inhalen. Na het inchecken even relazen op de kamer en dan naar de Outlet mall die tegenover het hotel zit, ook de reden waarom dit hotel is gekozen ;-) We shoppen wat, vooral Ron en kids trouwens, en daarna gaan we uit eten bij Black Eyed pea. Dinsdagochtend slapen we eerst lekker uit, we zijn nog net op tijd voor het ontbijt. Daarna douchen we en gaan we naar Denver. met de GPS komen we zonder problemen in de parkeergarage vlakbij 16th Mall Str. uit, deze straat is auto-vrij en het enige wat er rijdt is de gratis Mallride bus. We beginnen echter gewoon lekker te voet, het is schitterend weer, rond de 36 graden wordt het uiteindelijk. Het eerste terrasje dat we pakken is er eentje van Starbucks waar ik een overheerlijke MoccaCookieCreamFrappucino uitprobeer. Daarna ga we de 16th str. aflopen richting Larimer Square waar oude Victoriaanse huizen staan. We kopen nog wat souvenirs en ik koop het eerste van de vakantie voor mezelf...Ugg mocassins :-) We zijn eigenlijk van plan om ergens bij een japanner te lunchen maar als we rond 2-en op een terrasje zitten en ik geniet van een Watermelon Margherita merk ik al vrij vlot dat als ik er niet iets bij eet ik straks zwalkend de rest van de 16th str. moet gaan afleggen. Dus we bestellen er calamares en bruschetta bij en we hebben een beetje een deja vu gevoel van New Orleans waar we twee jaar terug ook op terrasje zaten om alleen wat te drinken en we uiteindelijk borden vol oesters en garnalen weg-aten. Nu wordt er nogmaals calamares besteld want ze zijn ontzettend lekker. Dus we hebben gelunched en gaan erna verder op pad naar larimer Square, wat niet echt heel veel voorstelt maar wat wel erg leuk is is de snoepwinkel die er aan ligt, Rocket Fizz, een winkeltje vol met echt alle denkbare snoep, leuk om even in rond te lopen, en uiteraard wat te kopen. We nemen de bus weer terug over 16th str. richting de Capitol Dome, een soort mini witte huis, die, het zal eens niet zo zijn als wij ergens komen, in de steigers staat :-) Het is inmiddels bijna 4 uur en we zoeken de auto weer op en rijden, via een behoorlijke drukke weg nu, terug naar Castle Rock waar we nog het een en ander inslaan bij de Outlet mall en dan terug naar het hotel om de koffers in te pakken. Wat dus al snel een onmogelijke opgave blijkt. Inmiddels is de extra koffer gekocht bij de Walmart, zijn alle spullen ingepakt, hebben we ons laatste avondmaal in Amerika op ;-), gaan we nu even met zn allen een filmpje kijken en dan morgen helaas weer richting huis. Och, helaas, nee...we kijken ook best weer uit naar ons eigen huis, eigen bedje, eigen douche en toilet...we zijn mega voldaan omdat we weer zo veel moois hebben gezien, het is alleen jammer dat het er al weer opzit! Zodra we thuis zijn zal ik nog wat meer foto's uploaden :-)

zondag 22 juli, Badlands

Vandaag geen wekker gezet en toch nog op tijd voor het ontbijt. Niet dat dat zo gek veel voorstelde, maar ach, je krijgt het tenslotte er bij en het feit alleen al dat er koffie te over is is fijn :-) Daarna op weg naar Badlands, wat trouwens toch best nog ver weg ligt, op een uurtje rijden, de scenic byway door het park is ook zo'n uur en dan nog weer een uur terug rijden. maar, ondanks dat we al zo veel moois gezien hebben maakt ook dit ruige landschap weer indruk. Het doet ons een beetje denken aan zowel de Grand Canyon als Bryce Canyon, aparte rotsformaties in mooie kleuren en soms juist heel desolaat grijs en grauw. Het is vandaag wel heel erg warm, over de 100F wat dus betekent dat we de 40C passeren. Na onderweg terug gelunched te hebben bij de Dennies komen we enigszins gaar aan bij het hotel en we besluiten Bear Country te laten voor wat het is, we hebben er immers aardig wat in het wild gezien! We doen ons eerste middagtukkie van de vakantie ;-), ok .. Ron en ik, de kids vermaken zich met internet en gsm, en na het avondeten gaan we op tijd plat, morgen een hele lange reisdag, bijna 7 uur rijden, naar ons laatste overnachtingsadres bij Castle Rock, vlakbij Denver, en voor Bobbie en mij van belang, zowat naast de Outlet Mall :-) Kunnen we mooi nog even shoppen voor we weer terugvliegen :) We hebben in elk geval genoten, ontzettend veel moois gezien, we hadden niet verwacht dat iets de allereerste trip naar de USA zou kunnen evenaren maar dat is zeker gelukt!

wat foto's van Yellowstone

old Faithfull:

Sapphire Spring:

Black Opal Spring:

en nog een aantal:

zaterdag 21 juli, van Sundance naar Rapid City

Vandaag de wekker gezet, niet omdat we een hele volle planning hebben maar omdat we om kwart over acht aan de ontbijttafel worden verwacht. Als we aankomen bij het "huis" zijn de twee andere gasten er al, amerikanen, en we gaan met zn allen aan tafel om te genieten van het ontbijt dat onze gastvrouw ons voorschotelt. Heerlijk is het, er zijn verschillende soorten boord, vers fruit, vruchtensap en een ontzettend lekkere hartige taart van ei met spek en van allen en nog wat. Bovendien is het ontzettend gezellig, er worden reiservaringen uitgewisseld maar ook het schietincident wat enkele dagen geleden in Aurora heeft plaatsgevonden komt ter sprake. Ook krijgen we nog handige tips mee voor de planning van deze dag. We willen nl. Black Hill forest alsmede Crazy Horse, Custer State Park en Mount Rushmore aandoen en onze aanrij route blijkt minder mooi dan welke zij aanraden. Na het ontbijt laden we onze spullen in en gaan we op weg. We rijden eerst richting de scenic byway die door het Black Hills forest leidt. Via deze schitterende weg komen we aan bij Crazy Horse, het nationale monument voor Crazy Horse, een indiaan die zijn leven gaf om de manier van leven van zijn volk te waarborgen. Men is nog steeds bezig om in de rotsen het standbeeld uit te houwen aan de hand van het standbeeld wat wel al klaar is. Indrukwekkend! Dan gaan we via de Needles highway Custer State Park in, vooral het eerste deel is heel mooi , met hoge rotsformaties en smalle uitgehouwen tunnels waar je toeterend doorheen moet omdat het maar 1 baan breed is en er anders tegemoet komend verkeer aan kan komen. Na de Needles highway vervolgen we via de Wildlife loop onze weg door Custers. Wederom zien we grote kuddes bizons, maar nu ook nog een pronghorn en burros, een soort van ezel die door Ron "liefkozend" burritos worden genoemd. Na de wildlife loop komen we na een behoorlijk bochtige weg die eerst sterk stijgt om vervolgens net zo hard weer te dalen (kunnen ze niet gewoon een tunnel maken door die berg?)aan bij waar we al een tijdje naar uitkijken en vooral Ron heel raag wilde bezoeken (jeugdsentiment want zn eerst gekochte LP hoes was hier een afbeelding van), namelijk Mount Rushmore. In 1 woord...geweldig! Echt zo indrukwekkend om het nu eens in het echt te zien, gigantisch! Je ziet het vaak in films, series, zelfs tekenfilms voorbij komen en nu sta je er zelf naar te kijken, ontzettend gaaf! Als we weg gaan gaan we even de visitor centre in, ik ben nl. op mijn pols door iets gebeten en het wordt een nog al vreemde plek, gisterenavond zat er ineens een grote blaas op die opensprong en waar vocht uitkwam en nu voelt eigenlijk mijn hele onderarm branderig. Ron vindt het een prettiger idee als er even iemand naar kijkt en in de parken lopen altijd wel eerste hulp mensjes rond. De dame en man achter de balie vinden het er ook erg vreemd uit zien bellen naar de rangers die er volgens hen vast meer van weten. het duurt even en dan komen ze aanrijden, kijken naar mijn arm, weten eigenlijk ook niet wat voor beet het is, denken iets van een spin wellicht en stellen dan, geheel op zijn amerikaans, voor om een ambulance te laten komen Nou, ik denk het even niet...ik beloof ze dat als ik grieperig word ik naar het dichtsbijzijnde hospital zal gaan, en ja, ik kan er echt wel zelf een band aid op doen. Ik bedank ze hartelijk voor hun moeite en we gaan snel richting ons overnachtingsadres. Daar lijkt het in eerste instantie voor het eerst fout te zijn gegaan met de boeking, ze hebben ons maar staan voor 1 nacht en dat terwijl er twee geboekt, en betaald, zijn. Gelukkig heb ik de bevestigings mail uitgeprint mee en kan ik het laten zien. Er wordt wat over en weer gebeld en dan is het gelukkig geregeld en kunnen we twee nachten blijven. 's Avonds begint het ineens ontzettend slecht weer te worden, het regent en het onweert, dus we besluiten vlakbij het hotel bij de Ruby Tuesday te gaan eten, die kennen we nog van een vorige trip. Ook nu bevalt hij weer prima, dus waarschijnlijk morgenavond weer. Ik eindig de maaltijd met een groot stuk Newyork Cheese cake, ik moet tenslotte vieren dat mn Paps vandaag jarig is :-) Ook nu nog zien we aan alle kanten de lichtflitsen om ons heen schieten, maar de donder is gelukkig ver weg. Hopelijk morgen weer een mooie dag want we willen Badlands gaan bekijken en naar Bear Country, niets zo lief als baby beertjes van dichtbij (veilig) te kunnen bekijken toch :-) Oh, mn arm, tblijft een rare plek om te zien maar mn arm voelt weer redelijk normaal, en er komt geen troep meer uit, dus laat de ER maar zitten (weet zeker dat ik geen George Clooney ga treffen daar dus whats the use?!)

Van Cody naar Sundance, vrijdag 20 juli

De wekker ging om zeven uur want we rijden vandaag naar Sundance. Daar vlak voor ligt Devils Tower wat we graag willen bekijken..
We nemen de mooie route door het Bighorn National Forrest en stoppen een aantal keer bij een lookout point om van de schitterende omgeving te genieten.
Lunchen doen we in Sheridan bij Oliva en het is wederom een hele lekkere lunch dus we kunnen de rit weer goed gevuld vervolgen.
Het laatste stuk wordt wat saai maar als we weer dichtbij Devils Tower komen wordt het weer ruiger.
Devils Tower is indrukwekkend, niet voor niets een nationaal monument.
Wat de kids er vooral erg leuk vinden zijn de kleine prairie dogs die er rond lopen, net stokstaartjes.
Nadat we de Devils Tower hebben bekeken gaan we richting Sundance op zoek naar de Sundance Mountain Hide away, die zn naam eer aandoet want we kunnen hem niet vinden en onze GPS ook niet. En dat met een bevolking van maar 1182 (volgens het bord aan het begin van het plaatsje). Het kan trouwens nog kleiner want onderweg rijden we door het plaatsje Shell. Population 87.
Omdat we geen zin hebben om doelloos rond te rijden vragen we het bij een tankstation. De aardige dame achter de toonbank weet het ook niet maar zoekt het telefoonnummer voor me op en laat me bellen naar de eigenaresse. Omdat ik bang ben het dan nog niet te kunnen vinden neemt de dame achter de toonbank het van me over en schrijft de route voor ons uit. We kunnen het dan ook snel vinden. We overnachten vannacht weer in een cabin, waar ik nu op de veranda de blog zit te tikken, en omdat het ook een Bed & Breakfast is worden we morgenochtend verwacht aan het ontbijt.
Nu zitten we echter nog vol van het avondeten wat we net op hebben. Bij Aro in Sundance waar de wat oudere serveerster oververmoeid na een lange dag werken wankelend de borden soep kwam brengen en zich bleef verontschuldigen voor het feit dat het zo langzaam ging. Het eten was heerlijk en dan maakt het niet echt uit dat de soep nog niet op is en het hoofdgerecht er al aankomt. :-)
Bij het verlaten van het restaurant staan we wat informatie folders te verzamelen als een amerikaans gezin de zaak uitkomt en ons vraagt waar we vandaan komen. De vrouw wordt helemaal enthousiast als ze hoort dat we van zo ver weg komen. Oh my gawd how fantastic is that, you must really be having a great time over here. Na wat tips gaan we terug naar onze cabin.
Nu genieten van een wijntje, uit een grote mok met een eland erop op de veranda terwijl het langzaam donker wordt. Morgen naar Mount Rushmore, en als de bosbranden onder controle zijn naar Custer State Park.
Waar we nu net achter komen. Het heet hier dus Sundance, vernoemd naar de zonnendans die de indianen deden ter verering en de Sundance Kid van, jawel, Buffalo Bill. :-) heeft zijn naam er op gebaseerd nadat hij in dit plaatsje in de gevangenis had gezeten na het stelen van een paard, zadel en een pistool.

Devils Tower:

Nog vergeten, maar zo typerend.

Wat we hier al een paar keer hebben ervaren is de zo typerende misvatting van de Anerikanen dat Nederland zo klein is dat we elkaar allemaal vast wel kennen.
Zo ook op de terugweg van onze klim om de Grand Prismatic Spring te bekijken.
We lopen op het wandelpad terug naar de auto als een man, beetje type oude hippie, ons tegemoet komt lopen en onze taal opvangt en tegen ons begint te praten. Vol enthousiasme vertelt hij dat hij ook wel eens in amsterdam is geweest. Hij vond het een geweldige stad, dit vertellend maakt hij een gebaar alsof hij aan een stickie zuigt. Instemmend knikken we, ook als hij vraagt of amsterdam nog steeds zo leuk is.
Hij vertelt nog wat over zn ervaringen daar en wat we hier in de omgeving echt niet mogen missen en we staan op het punt om ieder onze weg op te gaan als hij zich ineens omdraait en zegt. Do you guys know a Wilco? Yes, zegt Ron. Wilco Duyverman. Oh no, i know a Wilco Hagen. Ron zegt hem die niet te kennen waarop de man zegt  " well, should you ever run into him, tell him Larry said hi!""
Uiteraard beloven we dat ;-)

The Grand Prismatic Spring:

vervolg Yellowstone

Als ik dit tik zijn we net terug van de rodeo in Cody, maar eerst nog even over de laatste nacht en dag in Yellowstone. We zijn dus inderdaad gisterenavond nog naar de uitbarsting van Old Faithfull gaan kijken en die was mooi op tijd. gaaf om te zien hoe uit het niets, na wat gepruttel, een geyser metershoog de lucht inspuit. Hij spuit een paar minuten en dan is het weer gedaan! Na een pizzaatje duiken we vroeg ons bed in, zonder de wekker te zetten, en we, kids en ik, worden pas om kwart voor negen echt wakker. Ron is dan al gedouched en heeft zijn eerste koffie al op. Hij haalt voor mij een lekkere bak en voor de kinderen warme chocolademelk (het is weer zo koud geweest!) en wat sandwiches en daarna, als we allemaal gedouched zijn, gaan we rond 10 uur op pad. We hadden al besloten om een korte maar moeilijke wandeling te maken om op de grand Prismatic Spring te kijken, want die heeft zulke mooie kleuren en die willen we graag goed zien. Het is op zich goed te doen, op het laatste stukje na wat echt steil tegen de berg op is tussen de bomen en omgevallen stammen heen. Maar met behulp van Ron kom ik boven en het is de klim ook zeker waard. Na een glibberende steile afdaling en een rit door het park, een lunch bij de Lake Lodge wederom (waar we genieten van cheesecake en triple layer chocolate cake als toetje) gaan we dan helaas Yellowstone verlaten. Het was ontzettend mooi. De rit naar Cody is ook heel erg mooi, doet ons denken aan Zion en Capitool Reef, veel afwisselend berglandschap. In Cody, vernoemd naar Buffalo Bill Cody (Cody was dus zijn achternaam) besluiten we naar de avond rodeo te gaan. We zijn een beetje bang dat het alleen maar een groot toeristisch spektakel zal zijn, maar het is een gewone rodeo, waar ze vanuit het hele land heen komen om aan deel te nemen om prijzengeld in de wacht te slepen. Het is echt ontzettend leuk, het begint met diverse onderdelen te paard (stier vangen, stier vangen en tegen de grond werken,wild bokkend paard berijden ;-)) en werkt toe naar het hoogtepunt, het stier-rijden. Het is al leuk om te zien hoe de rijders zich staan op te peppen en op te fokken voor ze op de stier gaan zitten. Die beesten staan al als een gek te bokken en tekeer te gaan terwijl ze nog in die ijzeren hokken staan, dus zodra zo'n deurtje open gaat gaan ze er als gekken vandoor. En als zo'n cowboy er dan af wordt geworpen moet zo'n rodeo clown de stier afleiden...wat soms tot gevolg heeft dat die man gegrepen wordt door de stier, wat ook nu gebeurd. De schade valt gelukkig mee. Nu is het inmiddels bijna middernacht en gaan we zo het bed in, morgen naar Sundance om de Devils Tower te bekijken. Maar eerst willen we dan ook nog even Cody bekijken want dat zag er met het doorheen rijden ook erg leuk uit, zo'n typisch western dorp.

Yellowstone

De blog heeft even op zich laten wachten want in Yellowstone waren we lekker back to basic. Oftewel geen tv, geen mobiel en geen internet. Als ik dit tik hebben we de eerste volle dag Yellowstone er op zitten. Gisteren al een halve dag. We hebben inmiddels al zo veel gezien dat ik echt heel hard moet nadenken om niks te vergeten. Laat ik bij maandag beginnen, we hadden de wekker gezet omdat we op tijd aan de rit naar Yellowstone wilden beginnen. Hij is ong. vijf uur en we verwachten ook wel weer wat regen. Ook hebben we Max beloofd bij een Walmart te stoppen omdat hij lego wil kopen. We hebben inmiddels Sirius, sateliet radio, aan de praat gekregen en we luisteren afwisselend naar de Elvis zender en het country station. De rit verloopt voorspoedig en als we een grote Kmart zien gaan we daar even in. Ron kan er gelijk mooi even tanken en we slaan gelijk zoete broodjes en mini donuts in voor de volgende ochtend want we hebben al afgesproken om de dagen vroeg te beginnen. Dan is de kans op wildlife immers het grootst, en bovendien zijn de weersvoorspellingen in de ochtenden goed en in de loop van de dag kans op regen.
Met nog goed een uur te gaan ziet Bob een bord van de Applebee's langs de kant van de weg en besluiten we daar te lunchen, die is immers bij vorige Amerika trips goed bevallen. Ook nu eten we er heerlijk, maar veel te veel :-)
de rest van de rit verloopt ook voorspoedig en rond drie uur komen we aan bij ons eerste overnachtingsadres in Yellowstone, Mammoth Hot Springs hotel en cabins. Wij hebben een cabin, hij is klein, maar schoon. En, belangrijk, heerlijke bedden.
We laden het hoogstnoodzakelijke uit en genieten even van onze veranda en besluiten dan om wat dichtbij is alvast te bekijken want het is droog, maar wel bewolkt. We beginnen met het Minerva Terrace, terrasvormige watervallen van kalk. We zijn al gelijk diep onder de indruk van dit park. Helaas begint het net als we teruglopen naar de auto te regenen, en niet zo zachtjes ook. Het hoost, maar we hebben ook geen zin om in de cabin te gaan zitten, dus we besluiten zuidwaarts richting Norris te rijden. Het regent nog een tijdje maar dan wordt het weer droog waardoor we mooi de kans krijgen om Roaring Mountain en ook de steamboat geyser te bekijken. Terug bij de cabin besluiten we het bij een makkelijke hap te houden, chili en chili dogs, we zitten nog vol van Applebee's. We gaan niet al te gek vroeg slapen maar zetten wel de wekker, we willen vroeg aan de dag beginnen want er is zo veel te doen.

De tweede dag. Eigenlijk pas de eerste volle dag in Yellowstone starten we met koffie en een cinnamon bun, we denken vroeg te zijn, maar de meeste "buren"  zijn ook al op. Wat al een goede start is is het feit dat op het heuveltje achter onze cabin een groepje herten rustig loopt te grazen. Geweldig!
Omdat Ron graag het minerva terrace nog wilt zien bij ochtendlicht gaan we daar mee beginnen, het is pas half acht dus lekker vroeg. We spotten al gelijk het eerste beest van deze dag, een grote slang die, net naast de boardwalk waar wij verplicht op moeten blijven ivm geyser-gevaar, op zn gemak richting zn hol kronkelt. Schitterend om te zien en op net, naar mijn idee, genoeg afstand om het veilig te vinden. :-)
Dan gaan we aan de upper loop beginnen, we overnachten de komende nacht in de Roosevelt Lodge. Een schitterende weg voert door berg gebied, gelukkig is het nu goed weer en kunnen we er van genieten.
Op weg naar de Tower Fall doen we de Calcite Spring aan en steekt er opeens een coyote voor onze auto de weg over, helemaal top! We blijven natuurlijk constant om ons heen kijken om nog meer wild te spotten maar zien nog niet veel.
Wat we wel zien is een ongelooflijk schitterende natuur, zeker de Grand Canyon of the Yellowstone is adembenemend. We besluiten richting Lake Yellowstone te rijden om daar bij de Lake Lodge wat te lunchen. Lekker gegeten en wat ik zo ontzettend geweldig vind aan dit land gebeurt ook nu weer, mensen horen uiteraard dat we niet uit amerika komen en Ron had in de rij bij de kassa van het restaurant al met een raseachte Bonanza man gepraat. Grote Stetson op, mega grote glimmende belt buckle. En als de beste man bij het weggaan ons tafeltje passeert tikt hij zijn hoed aan en zegt Welcome to the United States y'all.
Ik kan niet op twee handen tellen hoe vaak ons gevraagd is waar we vandaan komen en elke keer wordt er enthousiast gereageerd. Na de lunch willen we richting de Hayden vallei rijden omdat daar de meeste kans is om bizons te spotten. We hebben er even moeite mee om de juiste weg te vinden en juist daardoor zien we een super grote marmot wegrennen, echt zo groot als een kat.
We vervolgen onze speurtocht naar wild en rijden naar de Hayden valley waar we inderdaad bizons spotten, wat een immens grote beesten zijn dat. Gelukkig zijn ze op veilige afstand.
We besluiten om richting ons overnachtingsadres te rijden om in te checken. Op weg daar naar toe komen we in de file, een mega grote bizon loopt op zn dooie akkertje over de weg ons tegemoet, een lange rij auto's volgt hem langzaam. We zijn helemaal in de gloria van de beesten die we tot nu toe hebben gezien en het kan die dag niet op want Bob spot nog een coyote en als we bij de Roosevelt Lodge aankomen staan alle gasten bij elkaar op het parkeerterrein, tesamen met een aantal auto's van park rangers. Wat blijkt, er loopt een moeder beer met twee kleintjes tussen de cabins door. Wij vinden het natuurlijk geweldig maar de rangers manen iedereen om of hun cabins in te gaan of hun auto, niets zo gevaarlijk als een moeder beer. De rangers zien vervolgens kans ze alledrie weer richting onbevolkt gebied te dirigeren. Gelukkig maar, want had gebleken dat ze er zaten omdat iemand ze gevoerd had dan hadden ze afgemaakt moeten worden omdat ze dan onvoorspelbaar worden en terugblijven komen voor voedsel. Ze zeggen hier niet voor niets, a fed bear is a dead bear.

Als we zijn ingechecked, de eerste en gelukkig enige overnachtig in een cabin zonder eigen bad en wc, relaxen we wat en omdat we allemaal niet echt zin hebben om uitgebreid te eten gaan we voor een makkelijke hap bij Tower Fall om erna nog even richting de Lamar Valley te rijden. De rit meer dan waard want we komen tot twee keer midden in een overstekende kudde bizons terecht, echt waanzinnig, omringd door tientallen van die grote beesten.

We hebben bedacht om de volgende ochtend heel vroeg de wekker te zetten, we willen proberen om wolven te zien of op zn minst te horen dus gaan we ook een beetje op tijd slapen. Eerst naar het wc/badhok, dat gelukkig vlakbij is. Ron daarna eerst nog even op spinnenjacht in onze houten cabin en dan kruipen we dicht tegen elkaar, voor de beestjes, en later in de nacht tegen de kou. Het is echt zo ontzettend koud, niet te geloven. Om vijf uur kleden we ons snel aan, dikke vesten aan en de verwarming in de auto op hoog rijden we richting de lamar valley. We zien wat bizons en we hebben ongelooflijk veel mazzel als we na een tijdje op een pull-out stil te hebben gestaan opeens heel ver weg, maar overduidelijk, wolven-gehuil horen. Helaas is het van korte duur omdat er een malloot met grote snelheid de pull-out oprijdt en zijn motor niet uitzet. Grrrr.
Maar, we hebben ze gehoord, en dat is het belangrijkste!
We besluiten om nog even terug te gaan, te proberen om nog een uurtje slaap te pakken, maar het is zo koud, dat lukt niet meer. Dus zodra de kans er is om koffie te halen haalt Ron een bakkie, laden we in en gaan we weer op pad.
Vandaag een dag van geysers. We gaan immers richting de Old Faithfull, waar we overnachten in wederom een cabin, gelukkig een luxere. Maar, voor we daar heen gaan doen we achtereenvolgens Artist Paintpot, Fountain Paint pot, nog wat andere geysers, wat gegeten bij de Old Faithful Inn en toen op zoek naar de Grand Prismatic Spring. Die vinden we niet gelijk, dus eerst rijden we de Firehole Lake en de Firehole Canyon drive. We hebben ondertussen ook twee grote bull deer, mannetjes herten, met mega grote geweien gezien.
Dan vinden we uiteindelijk de juiste plek waarvandaan we naar de Grand Prismatic kunnen lopen, in 1 woord, indrukwekkend! Het borrelt en het pruttelt en de stinkende zwaveldampen benemen ons de adem, maar de kleuren zijn schitterend, wat een bizarre natuurverschijnselen zien we hier.
Moe maar voldaan gaan we inchecken bij de Old Faithfull Snow lodge waar we ieder op onze eigen manier relaxen, we nog een pine marter spotten en we straks lekker gaan eten en de uitbarsting gaan bekijken van Old Faithfull, deze geyser is redelijk betrouwbaar in zn uitbarstingen, zo'n elke 90 minuten spuit hij.
Morgen uitslapen een keet en de laatste dag in Yellowstone en dan einde van de middag naar Cody. Het gaat nu echt veel en veel te snel :-( wordt vervolgd

Zondag 15 juli, regen en nog meer regen, helaas,

Gisterenavond kwam de zon door en hoopten we dat het vandaag wederom een stralende dag zou worden. Helaas, hij begint nog redelijk, en we gaan vroeg op pad want er is een wandeling die we willen doen die we het beste voor tien uur 's morgen kunnen doen. Maar het begint al snel te regenen, en met een enkele tussenpoos blijft het gewoon regenen. Glacier, is schitterend, zelfs in de regen... maar, ook niet echt lekker rijden, want het is een smalle, bochtige weg, en de wolken hangen tussen de bergen, wat het rijden niet echt een feest maakt. We zijn dus vrij vlot Glacier uit en besluiten om maar gewoon door te rijden naar ons overnachtigings adres in Seeley Lake, hopen op beter weer, helaas blijft het ook de hele rit daar heen (kei)hard regenen. We komen vroeg in de middag aan en dan breekt heel even de zon door. We kunnen gelukkig op het internet om naar de weersvoorspellingen te kijken voor de komende dagen, en op een enkele bui na lijkt het beter te worden dan vandaag, gelukkig maar, want Yellowstone willen we toch wel heel erg graag goed kunnen bekijken. We zagen op de weg hier een paar uitkijktorens voor wildlife dus daar gaan we straks n og even naar terug rijden, wie weet wat we nog gaan zien dan!

Zaterdag 14 juli, weer terug naar Amerika.

Na een goede nacht, die door de verduisteringsgordijnen lekker lang duurde, vertrekken we rond tienen vanuit Banff richting ons overnachtingsadres aan de oostingang van Glacier National park. We besluiten de kortere, maar minder mooie, route te nemen omdat dat anderhalf uur scheelt. Maar, het is dan ook met recht een minder mooie route, op een gegeven moment zitten we in zo'n desolaat stuk dat we echt zoiets hebben van hier moet je niet zonder benzine komen te zitten.
Hele stukken zonder dat we een (vervallen) huis of andere auto zien. We komen na een rit van zo'n vijf uur aan bij Johnson's of St Mary waar we een cabin hebben. Ziet er weer geweldig uit. Met schitterend uitzicht op de bergen van Glacier Nat. Park. Bij het inchecken vraagt Ron aan de eigenaar waar hij bier kan kopen. Tja dat gaat hem niet worden, het is namelijk net dit weekend een of ander indianenfeest vierdaagse en we zitten net op indianengrond en er wordt dus deze dagen geen bier verkocht.
Gelukkig zitten we maar op vijf mile van de ingang van Glacier NP en Ron gaat samen met Bobbie daar heen om in het park, wat geen indianengrond meer is, bier te halen en gelijk de Nationale parkenpas en park info te halen. Vanavond eten we hier bij de hillbilly's ;-) Morgen Glacier bekijken. Oh, bijna vergeten, een unicum, ik spotte de enige dieren van vandaag langs de weg. Herten, welke soort moeten we nog vragen. Het eten bij Jonhnsons was een ervaring op zich. Het restaurant was ontzettend apart ingericht, overal geweien en andere snuisterijen en het eten was voortreffelijk. De soep werd in een grote schaal met soeplepel opgediend en wilde je meer kon je dat gewoon vragen. Wat vooral ook ERG lekker was was de (ijs) taart van huckleberry ijs die Ron nam maar zo groot was dat we er allevier van konden eten :-)

Wat plaatjes van Seattle

vrijdag 13 juli, dag van meren en beren...

Gisteravond zijn we nog even gezellig Jasper in gegaan, hebben er echt ontzettend lekker gegeten bij de Downstream bar & grill, Ron en kids hebben Elk gegeten en ik had een striploin, zalig. Daarna terug naar de cabin waar we de koffers weer hebben ingepakt, koffie gedronken, ons op hebben laten vreten ;-) door de muggen wederom, en toen ons bed in zijn gedoken. We lagen net toen het begon te regenen, goede timing! Op tijd weer wakker want vandaag hebben we veel op het programma staan, we gaan de tweede helft van de Icefields Parkway bekijken, het eerste deel hadden we al gedaan dus daar rijden we nu gewoon lekker door. De eerste stop wordt Weeping Wall, een mega hoge rotswand waarlangs een aantal watervallen naar beneden komen. Makkelijk, want hij ligt gewoon langs de weg ;-). Dus we rijden door naar Mistaya Canyon, een makkelijke 300 meter lange weg moet naar de canyon leiden. Tja, wat is makkelijk, hij is nogal steil, laten we het daar maar op houden ;-) Nadat ik weer van de zuurstof af ben en we verder kunnen gaan we door naar Peyto Lake, ook een steile klim, maar op een stuk beter begaanbaar pad dus dat scheelt, en...dit is de klim meer dan waard. Azuurblauw meer in de vorm van een beer, gelegen tussen schitterende bergen, echt ontzettend mooi! Wel erg druk, maar het lukt ons om wat mooie plaatjes te schieten zonder een grote groep mensen ervoor Na de afdaling gaan we door, naar Bow Lake, we besluiten hier koffie te drinken, en na een korte wandeling bij het meer gaan we weer verderop. En, we rijden net de parkeerplaats af als er een grote beer de weg oversteekt. Ron op de rem, bob en ik weer de camera's erbij, dat gaat vlot, want we zitten er constant mee in de handen :-) Hij neemt er de tijd voor dus we hebben alle tijd om hem op de gevoelige plaat vast te legen. Beer nummer vier, echt, we hebben zo'n mazzel, gisteren nog had Ron zitten praten met amerikanen die al meermaals hier op vakantie waren geweest en nog geen ene beer hadden gezien, die baalden behoorlijk dat ze ook nu weer niks hadden gezien. Zodra de beer is overgestoken en we hem niet meer goed in beeld hebben gaan we verder, en dan we Herbert en Hector lake aan. Hierna hebben we wel trek gekregen en lunchen we bij Moraine Lake, hier is het goed druk, het is dan ook een van de mooiste meren van Banff. Bobbie en Ron beklimmen nog even de Rock Pile terwijl max en ik in het winkeltje rondstruinen. Hierna gaan we naar Lake Louise, het meeste beroemde meer van Banff, mooi, maar wij vinden Moraine en Peyto mooier ;-) Inmiddels is het einde van de middag en zijn we er voor vandaag wel een beetje klaar mee, dus rijden we door naar ons volgende overnachtingsadres in Banff, The Rundlestone lodge, waar Bob en ik het internet op gaan en Max het zwembad induikt terwijl Ron van bier en een sigaretje geniet, beiden trouwens onbetaalbaar hier, 12 dollar voor 1 pakje! 's Avonds eten we in het restaurant van het hotel, Toulalula, wederom heerlijk! Nu bekijkt Ron de route van morgen, een lange rit naar het startpunt van de Going to the Sun Road in Glacier National Park die we de dag erna gaan doen. Vanaf morgen zitten we dus weer in Amerika! Canada is ons waanzinnig goed bevallen, qua natuurschoon evenaart, zo niet overtreft, het de eerste amerika reis!

Donderdag 12 juli, beer nummer drie!!!

Vandaag hebben we soort van uitgeslapen, we zaten pas om negen uur in de auto ;-) Omdat we niet echt iets in huis hadden gaan we eerst in jasper lekker ontbijten. We genieten van een stevig ontbijtje van eggs sunny side up met bacon, toast en gebakken aardappelen en Max neemt pancakes. Daarna gaan we richting de meren die we vandaag willen zien, medicine en malinge Lake en ook willen we de Maligne canyon bekijken. het is een uurtje rijden naar het verst wegggelegen meer, maar aangezien het andere meer echt langs de kant van de weg ligt stoppen we daar als eerste. Een geweldig mooi meer met hoog water, volgens de serveerster van vanmorgen heeft het in jaren niet zo vol gestaan, het heeft nl. de afgelopen weken behoorlijk veel geregend, hebben wij even geluk dat we er nu pas zijn! Het water lijkt wel turquoise, echt schitterend. We rijden door naar malinge lake waar we het plan hebben om via de korte loop trail van net geen km. bij het mooie uitzichtpunt te kokmen. Maar ach, Ronnie de kaartlezer maakt een vergissinkje waardoor we dus de hele trail lopen van 3,4 km. Op zich geen ramp, maar wederom worden we getisterd door de muggen. Gelukig hebben we ons heel goed ingesmeerd en heb ik zelfs een bus in mn broekzak, dus we houden de bulten-schade beperkt. Het is de wandeling wel meer dan waard, schitterend! We vervolgen onze weg naar de maligne canyon, daar is een korte wandeling mogelijk, maar omdat de muggen me echt niet met rust laten en mijn voetjes niet echt meer willen, lopen Ron en Bob even een stuk naar beneden en gaan we dan snel weer weg. In eerste instantie had de rest nog wel iets verder wllen lopen maar ze zijn me even later meer dan dankbaar want, jawel, langs de kant van de weg, op zo'n drie meter van onze auto, een zware beer! Geweldig, echt, hij zit rustig te eten en we kunnen op ons gemak filmen en foto's maken. Wel lekker veilig vanuit de auto, dus beter kan niet! Helemaal happy gaan we, na wat broodjes en drinken gekocht te hebben, richting ons huisje. Even een wasje draaien, blog bijwerken en dan vanavond het stadje jasper in om te eten en wat te winkelen. Wat een super eerste week hebben we er inmiddels opzitten!

woensdag 11 juli, op weg naar Jasper

Gisteren lekker met zn viertjes 's avonds zitten pesten, alleen werden we eigenlijk zelf het meeste gepest, door de muggen, die in grote getalen hadden ontdekt dat de familie van Vliet bijzonder lekker bloed heeft. Zelfs Max is een paar keer gestoken en dat gebeurt eigenlijk nooit. Maar goed, toch niet al te laat gaan we slapen, het is hier zo waar frisjes 's nachts waardoor we allemaal een goede nacht maken. We zijn natuurlijk weer gewoon mega vroeg wakker en rond 7 uur gaan we op pad. We rijden richting Jasper Nationaal Park waar we niet al te gek ver vandaan zitten en besluiten vandaag alvast een stuk van de Icefields Parkway te pakken zodat we als we over twee dagen richting Banff gaan we meer tijd hebben voor de tweede helft. We zijn net de grens met de provincie Alberta gepasseerd als we twee autos zien staan langs de kant van de weg. We houden gelukkig net wat in en Ron ziet gelijk waarom ze daar staan, een beer! En niet zo'n kleintje ook, een grizzly zelfs. We staan er eigenlijk wel heel dicht bij, maar het voelt minder eng omdat we niet de enige zijn. Het beest zit te genieten van zijn ontbijt, en graast er lustig op los terwijl wij als bezeten foto's en filmpjes schieten. Bob rent zelfs nog even terug naar de auto om de lens van haar camera te wisselen. Wat een beest, geweldig! Onze dag kan niet meer stuk! Hoewel we aan de ene kant het liefste uren naar die beer zouden willen blijven kijken gaan we op een gegeven moment toch maar verder. Rond tienen zijn we in Jasper, we dachten al rond 9 maar er is een tijdsverschil van een uur dus we leveren vandaag een uur in. We genieten in de zon op een terrasje van koffie met een bolus (cinnamon bun) en gaan dan op pad richting de Athabasca gletsjer, die ligt ruim 120 km verder dus we zijn er wel even voor onderweg, onderweg genieten van het werkelijk waar schitterende uitzicht, net als we denken dat het niet mooier kan gaan we weer een bocht om om weer verrast te worden. De gletsjer kunnen we tot op heel dichtbij bereiken middels een behoorlijk inspannende wandeling, berg opwaarts. Helaas hebben ze het hier nou net niet geasfalteerd ;-) dus je moet ook nog eens goed opletten waar je je voeten zet. Max leest aan het begin van de wandeling op het waarschuwingen bord dat het gevaarlijk kan zijn voor mensen met hart en long problemen dus lurkt gelijk aan zijn puf...gevolg, een barstende hoofdpijn door de ijle lucht in combinatie met zn medicijnen, weer wat geleerd. Het is de klim wel meer dan waard, wat een groots uitzicht en op sommige plekken kan je zien hoe dik de sneeuw/ijslaag is. We dalen langzaam, ok Ron, liesje(breuk) en ik ;-), de kids zijn een stuk sneller. We hijsen ons weer in de auto en beginnen aan de terugtocht naar Jasper en pakken onderweg een lunch mee bij de Sunwapta Lodge vlakbij de gelijknamige falls, echt heel erg mooi, en bekijken daarna de nog indrukwekkendere Athabasca falls. Rond vier uur arriveren we dan bij ons overnachtingsadres voor de komende twee nachten, Jasper House Bungalows. We laden alle koffers uit en proberen wat te internetten maar de verbinding is echt waardeloos. Ron is een ommetje aan het maken en komt terug met de mededeling dat hij caribous had gezien, dus we gaan uiteraard mee. De beesten staan met zn alleen lekker in de rivier die langs het parkje loopt en zien er behoorlijk tam uit. Sommigen hebben zelfs een witte halsband om. Dus Ron en de kids gaan er behoorlijk dicht naar toe, ik iets minder omdat de helling die ik af moet me niet echt aanstaat. Als Bobbie later bij de receptie gaat vragen of het caribous zijn blijken het elken te zijn, een kruising tussen een hert en een eland, en, degene met een witte band om hebben ooit mensen aangevallen om hun jong te beschermen en moeten, mochten ze dat nog eens doen, verder terug de natuur in worden geplaatst, het was dus niet echt handig er zo dicht naar toe te gaan, oopsie. We hebben niet echt zin om uit eten te gaan en de kids hadden al de KFC gezien vanmorgen in Jasper, dus Ron gaat met Bobbie voor de kids KFC halen en voor ons een pizza. lekker!! Vanavond waarschijnlijk weer een potje pesten en morgen de omgeving van Jasper bekijken! Wie weet welke beesten we nog meer gaan zien!

10 juli

Na een benauwde nacht, slechte airco dus, zijn we al heel vroeg op pad. Om even zevenen rijden we weg bij het Mountainspringsmotel om na een uurtje rijden te ontbijten bij het beginpunt van het Wells Gray National park. Na koffie en een lekker hartig broodje rijden we het park in om een waterval te bezoeken, de naam volgt later want ik ben hem even kwijt en Bobbie ook :-) Daarna rijden we een stuk door om het uitzicht punt Green Mountain te bekijken. Het lijkt wel een boswandeling per auto deze weg, schitterend! Het uitzicht punt zelf stelt niet zo gek veel voor dus we rijden op het gemak terug, slaan nog wat te drinken in en tanken om de weg voort te zetten richting Mount Robson provincial park. Het is deze dag niet zo'n grote afstand die we hoeven af te leggen, best lekker een keer, en we arriveren na een lekkere lunch in Valemount al rond half drie bij de Mount Robson Lodge. Onze cabin heeft een schitterend uitzicht op de Mount Robson, de hoogste piek van de Canadian Rockies. We relazxen wat, maken een rondje over het terrein en genieten van de mooie omgeving. Een extra rustige dag omdat er en geen internet en geen tv is, dus dat wordt gezellig een potje pesten vanavond! Morgen gaan we naar Jasper!

De sea to sky highway naar Barriere

Vandaag een lange rit voor boeg. Dus het komt goed uit dat we weer lekker vroeg wakker zijn, Ron is al voor zes uur in de Starbucks voor koffie, brownies en bagels. Om half acht zitten we in de auto. Vancouver rijden we een stuk vlotter uit dan Seattle. We hebben het plan de lynn canyon suspension bridge te bekijken maar  de tom tom heeft er nog nooit van gehoord en ook op de borden komt hij niet voor. Och, zoals gezegd een lange rit dus we tuffen gewoon door richting de eerste stop van vandaag, Squamish, mooie waterval en schitterende monoliet. Dan op weg naar Whistler, een plaatsje dat ontzettend is uitgebreid voor de spelen van 2010. We komen hier even na tienen aan. Het is inmiddels al lekker warm en we brunchen uitgebreid op een terrasje. Na wat winkeltjes bekeken te hebben gaan we om half twaalf verder, nu dus een lange, maar schitterende rit. Echt ontzettend mooi hier maar wel een gevaarlijke weg. Eerst passeren we al een gekantelde truck met boomstammen en vervolgens staan we stil in een file veroorzaakt door een motorrijder die onderuit is gegaan. Goed opletten dus wat het wel een vermoeiende rit maakt voor Ron die om vier uur aangeeft echt koffie nodig te hebben. We hebben de shop bij het benzinestation nog maar net bereikt of het begint opeens te hosen, niet normaal. De temperatuur die de 35 had bereikt daalt binnen no time naar de 25 . Gelukkig is het kort maar hevig en kunnen we na een kwartiertje verder. Om zes uur komen we aan in Barriere in een echt ouderwets motel. Volgens de man waar we bij inchecken stelt het restaurant in de buurt niks voor en kunnenwe beter vlees voor de bbq halen maar het weer ziet er nog steeds niet wcht heel top uit dus we besluiten een stuk terug te rijden naar een restaurant wat ik op tripadvisor had gezien. Dat blijkt toch verdet terug te zijn dan we dachten en we balen helemaal als we er aankomen en hij blijkt dicht te zijn, dan toch maar naar de family diner die niet veel voor moet stellen. We zijn net weer op de weg teru als Ron opeens roept dat hij een beer ziry, langs de kamt van de weg. Hij vol op de rem en er zit gelukkig niks achter ons dus in zn achteruit, en jawel, we zien hem allemaal, een zwarte baby beer die inmiddels langzaam weghobbelt. Bob kan er nog net een foto van maken. Helemaal happy rijden we door om vervolgens vlak voor de auto een hert te zien oversteken. Onze dag kan niet meer stuk. Het diner valt ook zeker niet tegen, dus na het eten zitten we nu moe maar zeer voldaan op bed. Zo slapen, morgen naar Mount Robson.

Vancouver.

Gisteren dus vroeg gaan slapen en dus een lekkere lange nacht beginnen we op tijd aan onze dag Vancouver. Uiteraard weer met Starbucks koffie die Ron heeft gehaald. Dan op weg, voor een stevig ontbijt van bacon, two eggs sunny side up, toast and potatos. Lekker en we kunnen er tegen voorlopig. We hebben de beelden die vlak bij het hotel staan al bekeken en we wandelen op ons gemak naar Stanley park en de totempalen bij Brockton point. Het is een behoorlijke wandeling maar het is zulk heerlijk weer dat we er rustig de tijd voor nemen. We spotten in een meer/zeeuitloper in stanley park een otter. Na deze wandeling nemen we een stuk de bus naar Gastown, heel gezellig hier en we wachten op een terrasje van Starbucks tot de beroemde steamclock met veel herrie het hele uur aangeeft. Vervolgens presteren we het om ongemerkt juist in de enige straat terecht te komen waar onze chinese hoteleigenaar ons voor had gewaarschuwd dat we daar beter niet heen konden gaan. Wij dachten een leuk marktje te treffen maar het blijkt dus een soort straat rommelverkoop door zo'n beetje elke verslaafde of dronkelap die blijkbaar op die manier wat geld probeert te scoren voor waar ze dan ook behoefte aan hebben.
Omdat we onze voetjes nu erg gaan voeken nemen we een yellow cab richting hotel. Even bijtanken en dan straks uit eten :-)

Free Willy

We zitten inmiddels in Vancouver maar gisterenavond waren we iets te vermoeid om nog de blog bij te werken. Nu weer bright and early en goed geslapen dus klaar om deze stad te gaan verkennen. ik zit nu met het raam open, kijk op zee, en het is stil op straat. Half zeven is het nu. Gisterenavond was het hier MEGA druk, volgens Ron die een 6pack ging scoren stonden er zelfs rijen voor de restaurants. Misschien een goed idee om te reserveren voor vanavond. Maar goed, dat is vandaag, eerst over gisteren! Op tijd waren we al weer wakker en Ron ging samen met Bobbie de huurauto halen. Dat ging vlot, het is wederom een Ford Escape, maar waar we voorgaande keren een grijze hadden hebben we nu een zwarte. Koffers snel ingeladen en helemaal klaar voor vertrek om de walvissen te gaan spotten plug ik de GPS in....niks! Wel, uhm, laat ik hier nu potverdriedubbeltjes neerzetten maar er werden andere woorden gebruikt ;-) Zonder dat ding zijn we nergens en komen we nergens. na wat gedoe en getob is onze reddende engel Bobbie er die de reset knop indrukt waardoor hij het weer doet! We kunnen op weg naar Blaine waar we een walvis tour hebben geboekt. De trip Seattle uit valt ook nog niet mee, maar na een korte detour (waardoor we nog een schitterend uitzicht krijgen op de Skyline van Seattle) zitten we dan toch op de weg richting vancouver en na 1,5 uur rijden zijn we precies op tijd om aan boord te gaan. We stappen na een half uurtje varen over op een grotere boot en varen richting open zee, blij met onze vesten en sweaters want ondanks dat het schitterend helder en zonnig is is het op zee koud. We worden niet teleurgesteld. vrij vlot spotten we al de eerste Orca's, dit zijn trouwens eigenlijk geen walvissen maar de grote broer van flipper, maar dat mag de pret niet drukken. Onder luid ge-ooh en ge-aah zien we ze af en toe boven water verschijnen. Echt meters hoog springen ze helaas niet maar het lukt ons toch ze vast te leggen op de gevoelige plaat. Al met al varen we zo'n 4 uur en zien we zeker 10 tot 15 keer Orca's, gaaf!! Doorgewaaid maar voldaan komen we aan land waar we worden opgewacht door een baby zeehondje dat gewoon naar de kust komt zwemmen. Foto moment!! Dan stappen we weer in de auto, hongerig, dus zodra we een mexicaan zien gaan we lekker eten, lunch en dinner in 1 want het is inmiddels half zes. De tom tom brengt ons vervolgens netjes in het centrum van vancouver waar we ondergronds kunnen parkeren bij het hotel. nou, geloof me, ik hou me hart vast voor morgen als we weer weg moeten, de helling die we af moesten is ontzettend stijl. (voor Jo, twee keer zo steil als in brussel en dan overdrijf ik niet) We zijn wel mega moe en willen het liefste zo snel mogelijk inchecken om even te gaan liggen en dan misschien vancouver nog in te gaan. Maar, het restaurant wordt gerund door chinezen, en, zoals meneer chinees zelf zegt we plide oulselves in oul hospitallity....en gaat vervolgens aan de hand van de plattegrond van vancouver een heel verhaal ophangen over waar alle attracties zijn. Ik krijg na een minuut of tien moeite om niet te gaan lachen maar blijf met een uitgestreken gezicht, net als Ron, op het juiste moment, hopen we, ja en ooh en aah zeggen. na 20 minuten hebben we een plattegrond vol met rode cirkels waar we zeker heen moeten 9we hebben 1 dag!) en kunnen naar onze kamer. Groot, schoon, keuken en al, en uitzicht op de zee en de gezelligheid op straa. We zijn echt gewoon niet in staat het wakker te houden dus liggen om half tien voor pampus. Vandaag dus Vancouver bekijken! We zijn er klaar voor!

Daagje Seattle

Mega vroeg op, om vijf uur waren we allemaal, behalve Bob, wakker dus na een prima ontbijt in het hotel op weg met de Sound Transit, soort metro, naar het centrum. Alleen, we hebben een probleem, twee om precies te zijn. Want ondanks dat Ron vorige week met de Ing heeft gebekd om door te geven dat we met vakantie gaan is toch de creditcard nu al geblokkeerd. En als we willen bellen om hem te katen deblokkeren blijkt dat Ron zn gsm provider niet voor niets Simpel heet, geen bereik. Tja, wat nu, het is niet nu gelijk een ramp maar morgen als de huurauto moet worden gehaald wel. Ik krijg een brilliante ingeving, en we gaan de Banc of Seattle in met de vraag of zij iets kunnen doen . De vice president himself, de heer Frank Rizo, belt de amerikaanse afdeling van mastercard omdat ze geen buitenlandse telefoontjes kunnen plegen, en als Ron zn verhaal heeft gedaan verbinden zij hem door net mastercard nederland. Ron legt het probleem uit en na dat nog twee keer gedaan te hebben wordt de kaart gedeblokkeerd, wat een opluchting. We hebben voor dit alles de beroemde Pikes Place market bezocht. Leuk, met ontzettend veel giga grote verse vissen en shrimps. Starbucks hebben we inmiddels ook weer ontdekt en na heerlijke koffie voor ons en smoothies voor de kids vervolgen we onze wandeling. Langzaam, want max is echt super benauwd. Maar hij houdt vol en we bezichtigen de Space Needle en nemen dan de monorail naar pioneer square waar we genieten van een heerlijke lunch bij Little Italy Seattle. Dan nog wat wandelen, richting chinatown, maar daar houden we het voor gezien. We gaan richting hotel waar we om vier uur onze voeten rust geven. Wat we vanavond nog gaan doen lezen julllie morgen weer. :-)

Sleepless to and in Seattle

Goedemorgen allemaal. Ok, daar is het middag maar hier is het vijf voor half zes. Ron heeft al lekker koffie gehaald, Max zit al weer naar de tv te staren en alleen Bobbie doet nog een verwoedde poging wat te slapen. Maar, laten we bij het begin beginnen, de vlucht. We waren natuurlijk veel te vroeg op Schiphol, maar ja, je weet het, ik ben liever te vroeg dan te laat, Dus eerst voor dat we door de douane heen konden al koffie op en toen ging het toch best vlot. Mensen kijken is altijd een leuke bezigheid. Het ging vlotjes, bij de douane, omdat we natuurlijk in eerste instantie naar Reykjavik, ijsland, vlogen, en dat is een Schengen land. Dus we mochten alles aanhouden, moesten wel de kofferjes die we als handbagage hadden laten scannen en mijn handtas moest aan een nader onderzoek worden onderworpen. Nadat het restantje hoestdrank wat we voor max bij ons hadden was ingenomen (tja, er zaten nog drie slokken in, maar het was origineel een flesje van meer dan het toegestane aantal ml)konden we door. De winkeltjes hebben we even snel bekeken en na het nuttigen van een lekker warm ham/kaas croissantje en het inslaan van sandwiches voor in het vliegtuig konden we al boarden. Tja, wat kan ik zeggen over het eerste stuk van 3 uur en 10 minuten? Niet veel, want ik heb er denk ik 2,5 uur van liggen pitten :-) Op Kevlavik Airport ging het verbazingwekkend vlot, de security check stelde niks voor. Het enige nadeel as dat ze daar niet echt berekend zijn op grote hoeveelheden toeristen, dus het restaurantje en alle aanwezige bankje zaten vol Hangen en wachten dus. Dat had niet al te gek lang moeten duren omdat we maar een overstap tijd van 1,20 hadden. Maar, na het passeren van de boarding dames en het lopen door een ontzettend het6e aanvoer-slurf gaat het mis. Lange rij, en we mogen er niet in...reden..er zijn technische problemen die eerst moeten opgelost, dus in ganzenpas allemaal weer terug. Ron begint nu al enige ontwenningsverschijnselen te krijgen omdat hij niet mag roken, dus dat gaat goed. Nou dan maar neerploffen in het nu gelukkig wel lege restaurant vanwaar we een prima uitzicht hebben op het gewraakte vliegtuig. Karretje komt aanrijden en er wordt druk gesleuteld. Dan zien we dat er een karretje voor het vliegtuig wordt gekoppeld dat hem achteruit de startbaan op duwt. Oh oh, hebben we wat gemist. Maar nee, ze gaan een testritje maken, echt lekker geruststellend ;-) Na 2 uur kunnen we dan toch weg, en de piloot belooft het gaspedaal in te drukken waardoor we een half uur goed maken op de verloren ijd. De vlucht is lang, niet echt veel been ruimte, maar iedereen, op Bobbie na, ziet toch kans een klein beetje slaap te pakken. Ook op Seattle airport gaat het goed, een vriendelijk, overmatig kauwgomkauwende, douane beambte kijkt onze paspoorten na en neemt onze vingerafdrukken af en schiet een leuk kiekje, wat hem bij het maken van Bobbie d'r foto de opmerking ontlokt "nice smile" ...waar hebben we dat eerder gehoord ;-) Dan naar de uitgang, de koffers moeten nog even door de scan maar dat gaat vlotjes en we staan vrij vlot buiten waar we op zoek gaan naar de shuttle bus naar het hotel. ook dat zit mee want die komt direct al aanrijden. Het hotel ligt op 2 minuutjes van de luchthaven en het inchecken verloopt vlotjes waardoor we lekker snel kunnen bijkomen op de kamer. We hebben toch wel wat trek ook al is het naa ons idee half zes 's morgens dus we gaan naar de IHOP die op het terrein zit van het hotel. Ron aan de steak, Bobbie aan de Sirloin puntjes, en max en ik delen een combo van cream potato and bacon soep en een sandwich. Dan duiken we om 22 uur plaatselijke tijd ons bedje in. Worden vervolgens gezamelijk om half 1 en om half vier wakker en nu gaan we ons langzaam maar zeker opmaken voor een dag seattle. We hebben er zin in!

De route

Grotere kaart weergeven

De voorbereidingen en voorgaande blogs

Nog een paar maanden en dan gaan we weer richting Amerika. Dit keer gaan we naar het Noord-Westen en pakken we ook een stuk Canada mee.

Blogs van voorgaande vakanties zijn te lezen via onderstaande links:

Amerika 2009

Amerika 2010

Bali 2011

Helaas kunnen we deze keer maar 3 weken weg, dus Ron zal het gaspedaal ingedrukt moeten houden (hoewel, 1 keer aangehouden worden door de politie in Amerika is eigenlijk wel genoeg, cruise control maar aan dan)

De route wordt als volgt (als je op de hotelnaam klikt ga je naar de website van het betreffende hotel, je komt op de blog terug door je back button, <--, te gebruiken) :

Donderdag 5 juli Amsterdam – Seattle
Hotel Sleep Inn Sea Tac
Vrijdag 6 juli Seattle
Zaterdag 7 juli Seattle – Vancouver
Hotel English Bay Hotel
Zondag 8 juli Vancouver
Maandag 9 juli Vancouver – Whistler – Barriere
Mountain Springs Motel
Dinsdag 10 juli Barriere – Mount Robson
Mount Robson Lodge
Woensdag 11 juli Mount Robson – Jasper
Jasper House Bungalows
Donderdag 12 juli Jasper
Vrijdag 13 juli Jasper – Banff
Hotel The Rundlestone Lodge
Zaterdag 14 juli Banff – St Mary
Johnson's of St. Mary
Zondag 15 juli St Mary – Seeley Lake
Seeley Lake Motor Lodge
Maandag 16 juli Seeley Lake – Yellowstone
Mammoth Hotel
Dinsdag 17 juli Yellowstone
Roosevelt Lodge
Woensdag 18 juli Yellowstone
Old Faithful Snow Lodge and Cabins
Donderdag 19 juli Yellowstone – Cody
Beartooth Inn
Vrijdag 20 juli Cody – Sundance
Sundance Mountain HideAway-Wildlife Cabin
Zaterdag 21 juli Sundance – Rapid City
Big Sky Lodge
Zondag 22 juli Rapid City
Maandag 23 juli Rapid City – Denver (Castle Rock)
Best Western Inn and Suites of Castle Rock
Dinsdag 24 juli Denver (Castle Rock)
Woensdag 25 juli Denver - Amsterdam