Vandaag een lange rit voor boeg. Dus het komt goed uit dat we weer lekker vroeg wakker zijn, Ron is al voor zes uur in de Starbucks voor koffie, brownies en bagels. Om half acht zitten we in de auto. Vancouver rijden we een stuk vlotter uit dan Seattle. We hebben het plan de lynn canyon suspension bridge te bekijken maar de tom tom heeft er nog nooit van gehoord en ook op de borden komt hij niet voor. Och, zoals gezegd een lange rit dus we tuffen gewoon door richting de eerste stop van vandaag, Squamish, mooie waterval en schitterende monoliet. Dan op weg naar Whistler, een plaatsje dat ontzettend is uitgebreid voor de spelen van 2010. We komen hier even na tienen aan. Het is inmiddels al lekker warm en we brunchen uitgebreid op een terrasje. Na wat winkeltjes bekeken te hebben gaan we om half twaalf verder, nu dus een lange, maar schitterende rit. Echt ontzettend mooi hier maar wel een gevaarlijke weg. Eerst passeren we al een gekantelde truck met boomstammen en vervolgens staan we stil in een file veroorzaakt door een motorrijder die onderuit is gegaan. Goed opletten dus wat het wel een vermoeiende rit maakt voor Ron die om vier uur aangeeft echt koffie nodig te hebben. We hebben de shop bij het benzinestation nog maar net bereikt of het begint opeens te hosen, niet normaal. De temperatuur die de 35 had bereikt daalt binnen no time naar de 25 . Gelukkig is het kort maar hevig en kunnen we na een kwartiertje verder. Om zes uur komen we aan in Barriere in een echt ouderwets motel. Volgens de man waar we bij inchecken stelt het restaurant in de buurt niks voor en kunnenwe beter vlees voor de bbq halen maar het weer ziet er nog steeds niet wcht heel top uit dus we besluiten een stuk terug te rijden naar een restaurant wat ik op tripadvisor had gezien. Dat blijkt toch verdet terug te zijn dan we dachten en we balen helemaal als we er aankomen en hij blijkt dicht te zijn, dan toch maar naar de family diner die niet veel voor moet stellen. We zijn net weer op de weg teru als Ron opeens roept dat hij een beer ziry, langs de kamt van de weg. Hij vol op de rem en er zit gelukkig niks achter ons dus in zn achteruit, en jawel, we zien hem allemaal, een zwarte baby beer die inmiddels langzaam weghobbelt. Bob kan er nog net een foto van maken. Helemaal happy rijden we door om vervolgens vlak voor de auto een hert te zien oversteken. Onze dag kan niet meer stuk. Het diner valt ook zeker niet tegen, dus na het eten zitten we nu moe maar zeer voldaan op bed. Zo slapen, morgen naar Mount Robson.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten